مرسی که بهمون نشون دادین بزرگترین عامل شکست، دیدن بهانه های شکست و قبول اوناست. خود کم بینی و قبول کردن شکست قبل از اون.
کاش ما هم یه کی روش داشتیم که نهیب میزد بهمون و بهمون میفهموند با تمام نقطه ضعف ها و ایرادامون، لیاقت بازی تو زمین زندگی رو داریم. لیاقت داریم دیده بشیم، نقد بشیم و تحسین بشیم. بازی کنیم و لذت ببریم. گریه کنیم و بخندیم. هیچکس نمیتونه بگه ما لایق نیستیم چون تو این دنیاییم و نفس میکشیم و زنده ایم. این یعنی حق حیات به ما داده شده. چرا از خودمون بگیریمش فقط چون فکر میکنم ناقص تر از اونیم که جلوی چشم ها بیایم. آبروریزی میکنیم. ضایع میشیم. بهمون میخندن و میگن تو ضعیفی...
شنیدن تو ضعیفی از بقیه خیلی راحت تر از شنیدنش از خودمونه.
مرسی که با برگردون توپ رو از دروازه دور کردین با چنگ و دندون. که بگین کلاس کار مهم نیست. مهم اینه که در چارچوب قواعد بازی برا هدفت بجنگی. حالا با هر وسیله ای که میتونی. چرا که نه؟ قواعد رو برا همین گذاشتن. چرا برای خودمون یه سری چارچوب جدید ذهنی میذاریم و دست و پای خودمون رو میبندیم؟
مرسی که امید رو زنده کردین. امید به اینکه "میشه". میشه به خودمون اجازه ی رویا پردازی بدیم. اجازه ی هدف گذاشتن. اجازه ی فکر کردن به برنده شدن. به بالاتر رفتن. شد شد نشد نشد. ولی زندگی بدون رویا مثل مرغ شکسته بالی میشه که مگه پروازو به خواب ببینه...
مرسی کی روش. چی میشد یکی شبیه تو تو زندگی همه ی جوونای ۲۰ تا ۳۰ سال ناامید از پیش شکست خورده ی ما بود.. گیرم گرون. این امیده چند؟!
