تو این دو سه ماهی که رویامو به خودم اعتراف کردم هرچند برای هرکسی که براش بگم مسخره به نظر برسه، خیلی اوضاعم از جهتی بهتره. چون خواسته م رو دقیق برای خودم روشن کردم. دارم راه های عملیش رو میبینم و ارزیابی میکنم که می ارزه یا نه. و در نهایت یا پا توش میذارم و به خواسته م میرسم. یا شکست میخورم و میگم تلاش خودمو کردم ولی نشد. یا اینکه با آگاهی کامل کلا از خیر همچین کاری میگذرم و از لیست آرزوها حذفش میکنم. به هر حال همش خوبه به نظرم. بهتر از انکار یه خواسته ی قلبیه.