عزیز دل و نشاط جان!
میدونی، من بیشتر آدم تلاش های فکری بودم همیشه تا تلاش های عملی... اگه بخوایم به شیوه ی متداول تلاش های من در زندگی حساب کنیم، من برای مادر بهتری بودن، تلاش خیلی زیادی کردم. ولی اگر بخوایم تلاش عملی رو ملاک بگیریم، بازم تلاش زیادی کردم به نسبت عادت خودم... هیچ منتی بر سر تو نیست...
من همواره بابت مادر بودنم، شیوه ی مادر بودنم، نسبت به تو حالت عذرخواهانه ای داشتم. در واقع از نظر من تو خودتی، هرجوری که هستی، بهترین چیزی که میتونست باشه و من خب ... همواره در تکاپو و تقلا برای اینکه کمی، کمی، کمی بهتر باشم.
من از تو ممنونم و به تو بدهکارم. یا بهتر بگم به خدا و فلک و طبیعت و کائنات بدهکارم بابت بودنت در کنارم به عنوان فرزند. و هیچ مطالبه ای نمیتونم داشته باشم چون بدهکارم و نه طلبکار.
برعکس.. نوع بودن من باعث هرگونه مشکلی برای تو در آینده، یا ناخوب بودن حالت در الان بشه یا باشه، من واقعا متاسفم. و درک میکنم روزی رو که بخوای ناراحت و عصبانی باشی.
فقط یه چیز! کاش کاش کاش بتونم بذر این یه نکته رو تو ذهنت بکارم که تو را کسی نساخت، خدا ساخت! و هرچی که هستی و شدی و هر چور که برات پیش رفت، هر روز به خودت بگی امروز برا خودم چیکار کنم که همه چی(احساسم، روزگارم، سرنوشتم، طرز فکرم، تلاشم ... ) یه قدم خالص تر و بهتر و ناب تر و هر "تر"ی که خودم الان میخوام بشه؟ و اینکه هیچ وقت دست کم نگیری ترکیب اعجاب انگیزی که نقایص ما، زخم های ما و نقطه ضعف های ما، در کنار نقاط روشن و سالم و قویمون درست میکنن و همین باعث همه چیه! باعث پیش رفتن چرخ زندگی، حیات، تنوع زیستی! هنر، خلاقیت، اختراع و اکتشاف، نوآوری و کارآفریتی، دانش و بینش... همه چی!
فقط فقط فقط خودت باید حواست به خودت باشه. همین
