نمیدونم چی شد دقیقا که حدود یکی دو ساعت پیش بعد از چندین روز مود بهتر، افتادم تو حالت داون.
فکر کنم سر این بود که حس کردم مجبورم کاری کنم که نمیخوام. و زیرش اشتباه خودمه. و انگار یهو هرچی با الگوی مشابه بود سرم آوار شد.
نمیدونم. ترجیح میدم یه کار کنم نرم الکی دوباره تو مود آبی خاکستری. وقتشم ندارم حتی:/
داشتم تو گوشی جک میخوندم
یهو برگشت گفت صبح دیدم آقا لاکپشته اومد!
همزمان یه جک خنده دار خوندم ترکیدم از خنده،
یهو نگام کرد گفت خنده داره؟! با یه حالت عصبانی
فکر کرد به حرفش خندیدم. بعدم یه عروسک کوچیک که دستش بودو پرت کرد تو سرم و رفت😑
دیروز غروب پیش به قول خواهر، آقای ماه بودم!
آقای ماه شناخت منو.
میدونین رفتن پیش مشاور اونجاییش لذت لحظه ای داره، که چون شما یه مثلا جوجه روشنفکر هستید، با اغلب مشاورا که مثلا روشنفکر هستن نقطه اشتراک پیدا میکنین در نوع جهان بینیتون خصوصا تو این شهر که این مدل نقطه اشتراک خب... به این راحتی پیدا نمیشه.
خلاصه که آدم مشکلش راه حل پیدا بکنه یا نکنه، معمولا گپ خوبی با مشاورش میزنه!
گرچه آقای ماه از اون دسته آدماست که واقعا میارزه مشورت گرفتن ازش. در جایگاهشه، برازندشه. گرگ باران دیده؟ باران خورده؟ پالان دیده؟! کلا آدم دنیا دیده و سفر رفته ایه.(سفر به معنی سفر فیزیکی نه لزوما )
و اینکه الکی هم دست درازی نمیکنه به نقاط روانیی که تو الان در این موقعیت دوست نداری بیان کنی یا بازش کنی به هر دلیل. به شعور مخاطب معمولا احترام میذاره. و همه اینا در مجموع تبدیلش میکنه به یه مشاور خوب برای من حداقل.
گرچه بهم گفت بشینم درسمو تموم کنم، شده با خفت و خواری، شده فکر کنم تو زندانم، محکوم شدم به ۶ ماه حبس. و ... و این برای من خییییلی زور داره. ولی منطقا میفهمم. از نظر روحیم حتی میفهمم چرا... امیدوارم این سرکش درون یکم باهام راه بیاد. میفهمم که بعد از سالها جبر، دیگه دل نمیخواد هیچ مدل جبری رو بپذیره، حتی جبرهای معمول و متداول و خوب و سودمند کوتاه مدت رو. ولی نمیدونم تا کی میخواد عقده ش رو وا کنه. امیدوارم بابی بشه برای تعادل این جبر و آزادی...
گفتم شعر بخونم برات...
گفت شعر بخون
گفتم چه شعری؟
گفت شعر جدید!
خندم گرفت!
خوندم براش
زجهان دل برکندم، تا شوری پیدا کردموروجک یه دور قصه جوجه پیش من گوش کرد. الان رفت پیش باباش یه قصه دیگه بشنوه.
جدیدنا روند قصه رو هم هدایت میکنه!
آخه من دورت بگردم بچه.
ما هم امروز صبح اتاق وروجک و تراس رو مرتب کردیم. اتاق سهم من شد، تراس سهم میم.
تو همه عاشقونه های جهان با همدیگه کار کردن تو خونه (یا هرجا ) ، همکاری کردن، واسه خودش یکه تازی میکنه. حالا تو برو هی شعر بخون واسش. هدیه بخر. فلان. والا!
بیاین به همدیگه بقبولونیم که مرکز دنیا نیستیم برای بقیه
بیایم رک و پوست کنده به همدیگه بگیم فلانی، من بیشتر از اینکه به تو نگاه کنم، به خودم نگاه میکنم، راحت باش جون داداش!
بیاین کمک کنیم کمتر جلو همدیگه نگران باشیم.
بگو بهم که خیلیم مهم نیستم. که برم رد زندگیم. برم رد فکرا و کارای خودم. گیر ندم که تو چی فکر میکنی. خودم باشم و خودم با بد و خوب خودم
